Сонин сонин тохиолдол байх юмаа

Арсуны блогыг сая уншаад нэг юм санаанд орж ирээд... Гэхдээ зүгээр л санаад орсон болохоос биш тийм ийм гэж санал дэвшүүлсэнгүй.
...Би аравдугаар анги төгсөөд 2 жил орчим болж байлаа. Ангийнхаа найз охидуудтайгаа хамт жимсэнд явдаг хүн болоод Хэнтий аймгийн Цэнхэр мандал сумруу найзынхаа өвөөгийнд очсон юм. Хүргэж өгсөн машин маань хотруу буцаад бид нар мориор жимсэнд явах болов оо. Хотын охидуудад морь унах гэдэг чинь аюултай давaa шүү дээ. Дөрвүүлээ байсан бөгөөд гурав нь моринд ямар ч байсан хувиа хүнд өгөхөөргүй. Харин нэг нь ёстой морь унаж чадахгүй жимсчин байв. Морь унах чинь морины нуруун дээр гарч, эмээл дээр суухын хэлдэггүй юм ш дээ. Бид нар олигтой зааж өгч чадаагүй юм уу даа. Ямар ч байсан нэг жимсчин маань морь унах асуудлаас болж их зовсон юм даг.
Эхний өдөр тэдний нэг ахаар нь замчлуулан явсан боловч нэг их амжилтанд хүрээгүй юм. Хөдөөгийнхний яг өвс хадлангийн цаг байсан болохоор бид нарыг хэн тэгж удаан эрхлүүлэх вэ дээ.
Дараагийн өдөр нь мандахын улаан нарнаар өөрсдөө морьдоо эмээлэн байсан айлаасаа чанх хойшоо "Хөх нуур" гэдэг газар чиглэн явсан юм. Морь анх унаж байгаа жимсчин маань урьд өдрийнхөө явдалд хэт их агсагдаад бидний явдлын цагаас их хомслож, түвэг их удсан учир замдаа нэг тарвагачин айлд үлдээгээд явж билээ. Хамаг цагийн гарз болсон морь муу унадаг найзаа айлд орхичихоод бид гурав цааш, өөр хэсэг жимсчидтэй нийлээд эхний ярьж байсан "Хөх нуур" ороод буцахад шөнө болох тул болив. Тэгээд замд тааралдсан өөр хүмүүсийн явж байсан уулруу жимсэнд явлаа. Явсан хүн яс зууна гэдэг дээ. Баян хангай хишгээ хайрлаж, авч явсан саваа мялаав. Орой болсон тул буцахаар болж замдаа тарвагачин айлд үлдээсэн найзыгаа аваад буцтал нутгийн найз маань "нэгэнт орой болсон болохоор хэдүүлээ зам товчлоод явъя даа тэгэхгүй бол мөд очиж чадахгүй" гэв. Танихгүй газар ирсэн бид 3 юу гэхэв дээ. За тэгье. Товч юм бол тэгсэн дээр гээд л нэгэн зэрэг зөвшөөрөв. Замдаа нөгөө найзынхаа байдлыг харж янз янз болсоор байтал бүр бүрэнхий болчихов. Тэгээд нэг бууж амраад цааш явах замаа ярьвал "Одоо тэр хадан хошууг ороож тойроод цаашаагаа 2 км орчим яваад очлоо" гэж нутгийн найз маань ярьлаа. Тэр хадан хошууг хартал, бүрэнхийд бараа нь сүглийгээд алсаас нэг л аймшиг төрөхөөр харагдаж байв. Гэхдээ хаяанд нь ирчихэж гэж бодоод нэг их юм санасангүй. Үгүй тэгээд юм санана гээд ч яах юм билээ.
За мордоод цааш жаахан ергүүлээд л нөгөө хадан хошуунд ирчихвээ. Гэтэл хэн нэгэн хүн миний эцэг эхээс хайрласан нэрээр минь ч дуудах шиг... эргэж харах гэхээр гэнэт айдас төрөөд, зөвхөн урагшаа л харж явав. Хэн маань юм хэлсэнгүй, морьдын чих хулмалзах ажээ. Хадан хошууг яг тойрох тэр торгон агшинд манай нэг найз ард хоцорчихов. Морьныхоо амыг аргагүйн эрхэнд татахад морь урагшаа хазаар булаалдах ажээ. Ард үлдсэн найз маань "дөрөө сур тасарчихлаа" гэв. Би дотроо бодож байв.Өдий олон жил морь унахад дөрөө сур тасрана гэж ер нь юу байдаг байнаа... Дөрөө сур нь тасарсан бол уг нь буумаар байдаг. Гэвч нэг л аймшиг... Ямар ч байсан бүгд морьноосоо буусангүй. "За одоохон очих юм чинь гүрийчих" гээд буугаагүй болохоор хөөрхий найз маань дөрөөгөө хөлдөө углаад тэр чигээрээ явлаа. Нэгэнт нэгний маань дөрөө сур тасарсан болохоор бид морьдын амыг татаж, алхуулсаар явж байтал, малын бууцын үнэр үнэртэж, хоточ ноход боргуулан ирсэн билээ. Нохойн дуунаар сэтгэл сэргэж урам зориг орсныг нуух юун. Тэгээд морьдоо тавьж өөрсдөө цайлах хоорондоо ярьж суутал нэг маань гэнэт "Сая тэр хадан хошууны тэнд миний нэрээр дуудаад хажууд хүн ярих шиг болсон" гэхэд бүгд л ам уралдан өөрт сонсогдсоноо ярив.
Яг тэр хадан хошууг тойрч байх үед сонсоод байгаа юмаа хэлэх гэтэл, нөгөө жинхэнэ тус нутгийн найз маань нэг л тоосон янзгүй эмээл дээрээ хазгайлдан суучихаад, исгэрч байсан ш дээ гэж хэлтэл "Би уг нь тэр газрыг мэднэ л дээ. Та нарыг айх байх гээд хэлээгүй юм" гэж билээ.
Бидний яриаг сонсож байсан өвөө нь харин "Хүүхдүүд минь цаанаас эрт гарахгүй дээ. Орой эрт наашлаарай гэж захисан шүү дээ. Бүр оройтох шинжтэй байвал, цаана Баатарынд хонохгүй гэв. Өглөөний явсан замнаас товч мөрлөө тийм бартаатайг настай хүн мэдэлгүй яахав дээ. Дөрөө сур чинь тасраад хоцорсон чинь их юм. Үүгээр үдэш орой хүн явдаггүй юм" гэж билээ.
Дараа нь тэр нутгийн найз маань хүмүүс "гүйдэлтэй" гээд л байдаг юм. Шөнө явж болохгүй гэж сонсож байсан болохоос, бүрэнхийд явж болохгүй гэж сонсоогүй байсан болохоор зам товчилсон юм гэж билээ.
Одоо хүртэл санаанаас гардаггүй юм. Айсандаа арай л сүнс минь зайлчихаагүй шүү. Олуулаа явж байсан болохоор... Хөгжилтэй хөөрхөн аялал болж билээ.